Woensdag 26 juli 2023 Winter 87 km 1259 hm
Gisteren ben ik aangekomen in Ivato, vlak bij het internationale vliegveld van Madagaskar.Ik heb een kamer in de tuin van een hotel. Dit lijkt een beetje op een safari-lodge, echter zit ik midden in de stad. Ze hebben het beste ontbijtbuffet tot nu toe deze reis. Net als ze gisteren ook het beste avondeten van deze reis hadden. Na Mauritius en Réunoin bezoek ik nu het derde eiland op deze reis.

Bij het afrekenen van het hotel wil ik hier ook de laatste nacht in Madagaskar reserveren. Voor de juiste datum pak ik mijn reisschema. Een vrouw bij de receptie ziet mijn kaartje met mijn route in het klein afgebeeld op mijn schema. “Gaat u dat fietsen?”. “Ja, inderdaad.” Daarna wil ze mijn hele schema zien met alle overnachtingsplaatsen. Ik reserveer mijn kamer voor de laatste nacht. De kamer is 12.000 Ariary duurder dan afgelopen nacht. Het kan goedkoper maar dan had ik met booking.com deze overnachting moeten boeken.
Zodra ik het heerlijke rustige hotel verlaten heb, stort ik me in de verkeerschaos van Ivato en Antananarivo. Overal lopen mensen op en langs de weg. Er zitten veel gaten in de
weg. De auto’s staan vaak stil en dan probeer ik samen met veel scooters de auto’s in te halen.

Ik kom ogen te kort. Ik heb al ogen te kort voor al het verkeer. Daarnaast is er heel veel bedrijvigheid langs de weg. Overal probeert men wat te verkopen of te maken. Verkopers lopen rond met manden en schalen. De slagers hebben al hun vlees buiten hangen of liggen. Dat vlees zal vanavond wel gerookt zijn. Madagaskar heeft namelijk een geurtje. Het is de geur verbrandingslucht van de vele oude auto’s, afvalverbranding, houtvuurtjes, oliebollen en andere dingen die in de olie worden gebakken.

De beklimming van de Haute Ville van Antananarivo gaat grotendeels over een wegdek van kinderkopjes. Hoe hoger ik kom, hoe fraaier het uitzicht over de stad. Bij het paleis Rova is het hoogste punt. Voor het paleis maak ik een praatje met enkele gidsen, die willen weten waar ik naar toe ga. Ik maak een foto van het paleis, maar ik ga niet naar binnen voor een rondleiding.
Urenlang fiets ik door druk stadsverkeer. Halverwege de ochtend begint het eindelijk een “normale” weg worden. Zoals vaak in arme landen blijven er altijd mensen langs de weg. Of ze lopen er, of ze zijn de was aan het doen of de oogst aan het binnen halen enzovoort.

Ik fiets heuvel op en heuvel af door een hoog gelegen heuvelland. Meestal fiets ik op een hoogte van ongeveer 1200 meter hoogte. Veel heuvels lijken op braakliggend terrein. Het lijkt net of ze gisteren nog bijna alle bomen gekapt hebben en wat er overblijft is een half dor grasland. In de dalen zijn veel rijstvelden. Meestal zijn het terrassen waar de rijst al geoogst is. Op een aantal rijstvelden wordt nu klei gestoken om er bakstenen van te maken.


De baksteenarchitectuur is heel apart. De goedkopere huizen lijken meer op gestapelde dikke wanden met klei op de wanden gesmeerd. Zo lijkt het huis een lemen hut, samen met de goedkope houten kozijnen ziet het er fraai maar ook primitief uit.
Het fietsen door het rommelige dorre winterlandschap is zeker niet saai. De weg slingert heerlijk door de heuvels. Op veel heuvels is iets te zien. Op de ene heuvel maakt en verkoopt men potten, op een andere speelgoedauto’s en op weer een andere heuvel Mariabeelden. Op de laatste heuvel voor mijn eindbestemming verkoopt men aluminium potten. Dit is waar Ambotolampy om bekend staat.
In de stad neem ik mijn intrek bij La Pineta. Ik kan er ook kamperen, maar ik heb het de hele middag al koud en neem de duurste kamer voor 70.000 Ariary. La Pineta is een leuk oud huis, waar ik op de bovenverdieping een kamer heb met dubbele openslaande deur boven de ingang. Voor het huis staat een grote vogelboom. Wat een heerlijk kabaal.

Vrijdag 28 juli 2023 Verhuizen van de doden 98 km 670 hm
De eerste nacht kamperen in Madagaskar is prima bevallen. Ik sta op een fraai grasveld achter de bungalows van Greenpark Hotel. Het toilet en de douche van de camping zijn verschrikkelijk. De bungalows staan in een prachtige tuin. In die prachtige tuin komen ze mijn ontbijt brengen. En kamperen met ontbijt-service is toch een geweldige luxe. Het ontbijt bestaat uit een croissant en een kan met thee. Een karig ontbijt, maar voor nog geen 2 euro en mijn zitplaats in de prachtige tuin vind ik het geweldig.

Over de slechte wegen in Antsirabe is het file rijden de stad uit. De heerlijke verkeerschaos is snel voorbij, waarna ik over prima asfalt met af en toe een groot gat erin verder fiets. De wolken verdwijnen snel en het wordt lekker zonnig. Het lijkt alsof veel mensen vandaag met hun mooiste kleren aan langs de weg lopen. Ik probeer van een gezin een foto te maken. Eerst vinden ze het niet leuk, maar als ik ze de foto’s laat zien op het scherm van mijn camera zijn ze plotseling heel blij en is het geen probleem meer.


Even fiets ik een stukje wat meer door de bergen. Al snel daarna kom ik weer in een dal met veel dorpen en rijstterrassen. Het is het droge seizoen en dus niet het goede jaargetijde om rijst aan te planten. Op een aantal terrassen verbouwen ze nu aardappelen. Heel veel mensen hebben een muts of hoed op. Bij een kleurrijk groepje mensen stop ik om wat foto’s te maken.

Een paar kilometer verderop stop ik weer. Het is niet het goede seizoen om rijst te verbouwen. Af en toe is er wel een super groen veld. Hier staan jonge rijstplantjes heel dicht bij elkaar. Op een veld zijn ze de jonge rijstvelden aan het “oogsten”. In bundels worden de jonge plantjes aan elkaar geknoopt. Later zullen de plantjes weer in een rijstveld gepland worden, maar dan verder uit elkaar.
Ik heb vandaag de ene fotostop na de andere. Ik fiets langs wat in eerste instantie op een rouwstoet lijkt. Op schouders worden twee brancards, die afgedekt zijn met een doek, gedragen. Het lijkt erop dat de brancards niet erg zwaar zijn. Ik heb het vermoeden dat hier niet 2 net overleden mensen worden verplaatst, maar dat alleen de overblijfselen van lang geleden gestorven mensen worden gedragen. Als de mensen in de stoet zien dat ik sta te kijken, gaan ze nog even springen en dansen.

Bij een aantal huizen langs de route is een flinke verzameling met mensen. Er wordt muziek gemaakt.
Nog voor het einde van de ochtend komt er een kleine bergpas. Op de bergpas is het iets rustiger en er lopen maar weinig mensen langs de weg. Op een plekje met kort gras stop ik om mijn tent te drogen. Ik eet ondertussen ook een quiche die ik gisteren bij de boulangerie in Antsirabe heb gekocht. Het begint ook lekker warm te worden. Mijn warme shirt en windstopper verruil ik voor een korte mouwenshirt. Dat is nog een beetje fris, maar zolang ik in de zon fiets is het prima.

Ook in de afdaling en de rest van de middag fiets ik veel meer door de bergen in plaats van het brede dal waar ik deze ochtend door fietste. In de afdaling zie ik een restaurant waar ik binnen kan zitten. Daarvoor doe ik wel mijn warme fleece-vest aan, want binnen is het niet zo warm als buiten in de zon. De eigenaar spreekt een beetje Engels. In de keuken laat hij me zien wat voor een vlees hij allemaal heeft. Ik kies voor het varkensvlees. Het is bijna net zoveel vet als vlees, maar het ziet er minder slecht uit dan het kippen- en rundvlees.
De eigenaar vertelt me ook dat de stoet die ik heb gezien, het verplaatsen van de voorouders is. Die mogen dan bijvoorbeeld voor een periode van 5 jaar in een andere graftombe verblijven. Ook de groepen mensen met muziek lijkt iets van voorouderverering, maar het lukt de eigenaar niet om dit goed in het Engels te verwoorden. Voor ik vertrek wil de eigenaar eerst nog een selfie maken met deze vazaha. Vazaha betekent vreemdeling of blanke.
Na de pauze daalt de weg naar het laagste punt van de dag. Op mijn kaart staat de Col des Tapia met een hoogte van 1056 meter hoogte. Dit is niet het hoogste maar het laagste punt van vandaag. Door prachtige berglandschappen fiets ik daarna weer langzaam omhoog naar het op 1300 meter hoogte gelegen Ambrositra. Onderweg is er nog een oude brug die is ingestort. Gelukkig ligt er al een nieuwe brug naast. Ik fiets hier op misschien wel de belangrijkste Route National van Madagaskar. Toch fiets ik af en toe over hele smalle bruggen, waar ik blij ben dat die mijn gewicht kunnen dragen. Onvoorstelbaar vind ik het dat ook al het zware vrachtverkeer over die bruggen moet rijden. Dat kan nooit lang goed gaan, denk ik.

In mijn reisgids staat Hotel Anjara aanbevolen. Vanuit het centrum moet ik met de fiets een trap af, dan een pad nemen door de rijstvelden en na een poort brengt iemand me via een klein pad naar een leuk huis met 3 verdiepingen. Op de tweede verdieping krijg ik een kamer. De vloeren en trappen zijn van hout. De wanden van mijn badkamer zijn van houtsnijwerk. Aan de voorzijde kijk ik uit over de stad en aan de achterzijde heb ik een balkon met uitzicht over de bergen.
Na het douchen kan ik nog net een uur op mijn balkon van de winterzon genieten. Om 16.45 uur verdwijnt de zon achter de bergen. In het begin van de avond ga ik naar beneden. Ik neem plaats in het sfeervolle restaurant. Ik ben de enige gast en dat vind ik wel een beetje raar voor zo’n leuke plek die in de Lonely Planet reisgids staat aangegeven.

Ik bestel Zeboe met friet. Een Zeboe is een lokaal rund met grote hoorns. Terwijl het eten klaar gemaakt wordt, wordt ook de openhaard aangemaakt. Het eten is heerlijk, maar wel iets minder dan de afgelopen 3 dagen. Maar dat valt ook bijna niet te overtreffen. Gisterenavond zat ik bijvoorbeeld in het beste restaurant van Antsirabe. Zo heb ik de eerste 4 dagen in Madagaskar niet alleen heerlijk avondeten, maar ook ontzettend leuke overnachtingsplaatsen. Na het avondeten bestel ik thee. De thee smaakt naar vanille. Dat is niet verrassend want Madagaskar heeft de vanille-kust. Daar wordt heel veel vanille verbouwd.

Dinsdag 1 augustus 2023 Ringstaartmaki 92 km 1004 hm
Zaterdag heb ik een lange etappe van 132 kilometer gefietst. Op de heerlijke bergwegen had ik op het einde van de dag 2216 hoogtemeters gemaakt. Het laatste stukje van de etappe was een afdaling richting de oostkust. De oostkust is de natte zijde van Madagaskar met veel tropische regenwouden. Ik wil deze reis de oostkust niet bezoeken. Wel ben ik zaterdag afgedaald tot het op 700 meter hoogte gelegen Ranomafana Nationaal Park. Zondag heb ik met een gids een wandeling gemaakt door de tropische regenwouden van dit natuurpark. De gids had ondersteuning van een paar mannen die in het dichte tropische regenwoud op zoek gingen naar lemuren en andere dieren. Die mannen waren echt ontzettend handig in het zoeken naar de lemuren.

Nu maak ik de laatste jaren altijd een hele strakke planning die praktisch gezien meestal niet haalbaar is. Ik zorg er dan voor dat ik aan het einde van de reis de route makkelijk een paar dagen in kan korten. Gisteren heb ik 2 etappes van mijn planning gefietst en nu ben ik dus een dag voor op mijn planning. Nadat ik gisteren in de ochtend het tropische regenwoud uit geklommen was, ben ik in het centrale hoogland weer naar de RN7 gefietst. Via de fraaie hooggelegen oude binnenstad van Fianarantsoa ben ik tot de Betsileo Country Lodge gefietst. Tot nu toe was ik meestal de enige gast in de hotels. De Betsileo Country lodge was daarentegen helemaal vol geboekt. Gelukkig mocht ik achter in de tuin mijn tent opzetten.
Ik voel me beroerd vandaag. Ik heb keelpijn, ik voel me zwak en ik heb spierpijn. Als ik de tent heb afgebroken in de ochtendmist, besluit ik eerst maar rustig aan te doen en in het restaurant van de lodge te gaan ontbijten. Mijn keel moet gesmeerd worden met veel thee. Het hotel is vol met bijna allemaal Nederlandse gasten. Het gezin aan de tafel tegenover me, heb ik ook op het vliegveld bij aankomst gezien. We hebben dus een beetje dezelfde route en planning. Na het gezellige ontbijt stap ik met weinig zin op mijn fiets.

Na 4 kilometer is de hoofdattractie van deze reis. Dit is het Réserve d’Anja met de fraaie ringstaartmaki’s. Om de natuurparken te bezoeken moet je in Madagaskar altijd een gids inhuren. Ik heb het geluk dat, op het moment dat ik met mijn gids het droge tropische bos in wandel, de mist verdwijnt. De groep ringstaartmaki’s, die we snel gevonden hebben, gaan nu in de boomtoppen zitten zonnen. Dat is echt grappig en fraai om te zien. Na de wandeling door het droge tropische bos tussen allemaal enorme rotspartijen fiets ik verder.

Na het Reserve d ‘Anja fiets ik een bergpas op. Ik doe het lekker rustig aan. Ik ben vanochtend begonnen aan een track van 130 kilometer. Door de late start vanochtend en het bezoek aan de ringstaartmaki’s zal ik vandaag niet ik staat zijn deze hele track te fietsen. Ik weet dat er ergens onderweg, ongeveer halverwege denk ik, een hotel is. Na de “lange” bergpas volgt er nog een korte bergpas. Bovenop de korte bergpas heb ik een fraai uitzicht over een hele lange afdaling. Ik stop hier even om wat te eten en te genieten van het uitzicht.
Het landschap is hier anders dan de eerste dagen in het hoogland. Het is nu veel meer een goudgeel, door het dorre gras, bergland met enorme rotspartijen die er als enorme monolieten boven uitsteken. In de verte zie ik ook de meer dan 2000 meter hoge pieken van het Park National Andringitra.
Er zijn vandaag minder rijstterrassen. Langs de weg zie ik veel cassave wortels te koop liggen. Ook zie ik het typische Afrikaanse beeld van vrouwen, die door het een houten staaf te hakken in een houten pot, die de cassavewortels vermalen. De bevolking lijkt armer hier. In plaats van de huizen met verdieping zie ik nu veel kleinere huizen, of misschien zijn hutten een betere omschrijving.

Net na 12 uur ga ik onder een boom zitten. Tijd om eens te kijken waar dat hotel is dat ik opgeschreven heb. Zowel op mijn gps als op maps-me staat het dichtstbijzijnde hotel op mijn route in Zazofotsy. Dat is niet het hotel dat ik thuis, waarschijnlijks op google maps, heb gezien. Het is nog 60 kilometer naar dat hotel. Dat is nog haalbaar. Mijn keelpijn is niet meer zo erg, maar ik heb nog wel slappe benen. Zazofotsy is ook de plaats waar, volgens een man bij de Betsileo Country Lodge, een missiepost is. Volgens de man zou ik zeker kunnen vragen om daar te overnachten. Zijn broer werkt er als chauffeur voor de nonnen, zo vertelde de man me dat vanochtend.
Bij de volgende afslag is er een dorp met markt bij een soort van bushalte. Ik koop er papaya, oliebollen en cola om de middag mee door te komen. Erg snel gaat het vandaag niet. Gelukkig is het landschap prachtig en ik fiets van de ene korte pauze naar de andere korte pauze.
Na 16 uur krijg ik een wat langere klim voor de kiezen. Mijn benen hebben het helemaal gehad. Gelukkig volgt er een half uur later een 10 kilometer lange afdaling. Bij het hotel op mijn gps aangekomen blijkt er helemaal geen hotel te zijn. Nou, mooi is dat.

Bij navraag wijst iemand naar links en iemand recht vooruit. Er komt een vrouw aan lopen die me wel naar het hotel dat ergens rechts vooruit zou zijn wil brengen. Het is me niet helemaal duidelijk wat hiervan de bedoeling is. Statig wandelt ze met deze vazaha naar de andere kant van het dorp. Onderweg vertelt ze iedereen in het dorp dat ze mij aan het helpen is. Bij het hotel aangekomen wil ik haar betalen. Mijn kleingeld accepteert ze niet. Ze wil één van de grote biljetten. Ik geef haar 10.000 Ariary. Daar heb ik een minuut later al spijt van. Het hotel kost maar 15.000 Ariary. Dus die 10.000 was veel te veel om me even de weg te wijzen.
Om me te douchen schep ik uit een emmer water met een bekertje over me heen. In de emmer was ik daarna mijn kleren en wat er over blijft gebruik ik om het vieze toilet door te spoelen. Op het oude laken van het bed leg ik mijn lakenzak. Dat voelt toch iets schoner aan en ik gebruik mijn eigen slaapzak als deken. Toch kan ik hierover natuurlijk niet klagen, voor €3,30 is het een prima hotelkamer.
Ik zit te rillen en wil alleen nog maar slapen. Ik moet nog even wakker blijven. Om 19 uur wordt mijn avondeten gebracht. Daarna val ik snel in slaap.

Zaterdag 5 augustus 2023 Zombitse 98 km 1072 hm
Vandaag fiets ik van Nationaal Park Isola naar Nationaal Park Zombitse. Bij mijn tent opruimen moet ik ergens mijn fietssleutel hebben laten vallen. Ik kan de sleutel niet meer vinden in het zand  op mijn kampeerplaats. Ten einde raad draag ik mijn spullen naar het restaurant van de ITC-lodge. Ik heb om 7 uur afgesproken dat ze thee zouden maken en een lunchpakket met 2 broodjes kaas. Gelukkig is het personeel van de lodge, waarschijnlijk met een veger, erg hand in het zoeken naar een fietssleutel.

Mooi met fietssleutel kan ik weer verder op weg. Net als woensdag en donderdag fiets ik door een open landschap met dor grasland. In het open grasland staat een zuidoosten wind die ik schuin in de rug heb. Het fietsen gaat dus heel erg makkelijk. De eerste 20 kilometer zijn er nog prachtige rotsformaties omdat ik langs het Nationaal Park Isola fiets. Gisteren heb ik met een gids een wandeling door dit park gemaakt. Er waren fraaie rotsformaties en 2 mooie bergkloven met een poel om in te zwemmen. En natuurlijk was er ook de hoofdattractie van Madagaskar, de ringstaartmaki’s. Naast de ringstaartmaki’s waren er ook de nog mooiere Verreaux Sifaka’s.

Na 27 kilometer fietsen kom ik in Ilaka. Dit is een bijzondere plaats. Dit is een spontaan ontstaan mijnstadje. In de omgeving worden edelstenen gevonden. Ik heb geen zin om een rondleiding te nemen en ik hoop dat ik vanzelf wat te zien krijg van de winning van de saffieren. Net voor de stad is een rivier. Hier is nog niets te zien van de zoektocht naar saffieren. In de rivier worden auto’s en kleren gewassen. De RN7 is de hoofdstraat van het stadje. Het is lekker druk in de hoofdstraat en door het grote aantal voetgangers op de weg is het file rijden voor de auto’s.

De straten zijn hier drukker dan in de meeste dorpen langs de route. Tussen de gebruikelijke winkeltjes zijn er ook handelskantoren van de handelaren in edelstenen. Op één plaats zitten vrouwen op de grond in witte bakjes de stenen te bekijken. Nadat ze de stenen hebben bekeken worden ze zorgvuldig in kleine zakjes gedaan.
Op het moment dat ik het dorp uit fiets heb ik nog niets van de mijnbouw gezien. Een paar kilometer verderop is er een nieuwe brug in aanbouw. Langs de korte omleidingsroute zijn mensen allemaal stenen aan het wassen en zeven in de ondiepe rivier. Ze zijn allemaal op zoek naar saffieren.
In de verte zie ik een heuvelrug waar ik tussen twee tafelbergen door zal moeten fietsen. Dat is de bergpas die 1062
meter hoog is volgens de routebeschrijving die ik thuis heb gemaakt. Het is een makkelijke bergpas, omdat de wind me omhoog drukt de langzaam stijgende bergpas op. Ik ben vanochtend op 800 meter hoogte vertrokken, dus het hoogteverschil is ook klein.

Toch stop ik halverwege de bergpas. De zon is lekker gaan schijnen. Dat is heel fijn, maar ik zie ook dat er bijna geen bomen staan. Dus op het moment dat ik door een dorpje fiets, stop ik even om een broodje te eten in de schaduw. Het is een raar dorp. Er staan allemaal houten hutjes, die voor een groot deel leeg zijn. Ik denk dat dit dorp een paar keer per week gebruikt wordt als markt. Tussen de armoedige hutten staan, als een soort witte paleisachtige bungalows, de winkels van de edelsteenhandelaren.
Op de top van de bergpas staan tussen de 2 tafelbergen ook een paar bomen. Hier stop ik opnieuw om een broodje te eten. Met de frisse wind op de bergpas ga ik in de zon staan. Die bomen had ik dus helemaal niet nodig.

Over de top lijkt het alsof ik in een nog armer deel van Madagaskar aan gekomen ben. Ik heb gisteren van Belgische wandelaars al gehoord dat zij in de bergen veel kleine huisjes hebben gezien die van riet zijn gemaakt of soms van bamboe aangesmeerd met leem. Bij zo’n arm dorp stop ik om foto’s te maken. In een mum van tijd staat er een grote groep van mensen en vooral kinderen om me heen. Enkele mensen vragen om geld. Ik heb het gevoel dat ik maar het beste, na enkele foto’s te hebben gemaakt, door kan fietsen. De mensen zien er arm uit. Bijna iedereen is op blote voeten.

Om 14.30 uur kom ik bij Nationaal Park Zombitse. Ik verwacht niet dat ik hier veel nieuwe dieren zal zien, maar het is de laatste gelegenheid op mijn route om nog een wandeling door nationaal park te maken. Voor een wandeling van één uur is 125.000 Ariary beste een dure attractie. Dat geld wordt niet uitgegeven aan het uiterlijk van mijn gids. Die loopt namelijk in een vieze korte broek vol met gaten. De vrouw die voor ons als verkenner op zoek gaat naar de dieren is wel goed gekleed.
Op een aangename wandeling door het droge tropische bos zie ik enkele aparte vogels en een groep met Verreaux Sifaka’s. Dit zijn natuurlijk weer grappige beesten die door de bomen zwaaien en ik zie 2 Sifaka’s met een baby.
Nog voor ik het park om 15.30 uur verlaat, is het park door de rangers en gidsen al verlaten. Zonder een poortje of zoiets kan iedereen zo het park in lopen. En ik had dus blijkbaar de laatste rondleiding van de dag.

Na een afdaling ben ik daarna snel bij de Zombitse Eco Lodge. De spelende kinderen en volwassenen bij de ingang maken geen goede indruk. Ik heb echter geen idee hoe de hotels zijn in het dorp 10 kilometer verderop. Bovendien moet ik nodig naar de wc, dus besluit ik toch maar te overnachten in dit hotel. De 100.000 Ariary is ook een stevige toeristenprijs. Daarbij verwacht ik ook een beetje service. Het probleem is alleen dat de vrouw die me binnen laat net zo slecht Frans spreekt als ik en daarnaast is ze erg verlegen.
Ik neem een koude douche, want ik wil niet wachten tot ik ergens in de avond een emmer met warm water krijg. Voor het douchen haal ik water uit een emmer water die er staat. Uit de douchekop komt door lekkage zo weinig water dat die eigenlijk onbruikbaar is. Er is ook geen stroom op dit moment, maar dat is natuurlijk heel erg eco. Gelukkig staat mijn bungalow in een prachtige tuin waar zelfs ringstaartmaki’s rond lopen. Ik vraag me af of die halfapen net zo brutaal zijn als apen. In ieder geval zal ik goed op mijn spullen passen.

Als ik voor het avondeten zit te schrijven komt de gastvrouw me een emmer warm water brengen. Sorry mevrouw, ik heb al gedoucht en ook al mijn kleren gewassen met koud water. Even later komt er een jonge man, ik denk haar zoon, die Engels spreekt. Hij wil weten of ik nog elektrische apparaten heb die opgeladen moeten worden. Ik spreek af dat ik ze later zal meenemen als ik naar het huis kom voor het avondeten. Daarna komt er ook nog een jonge vrouw, ik denk haar dochter, die vertelt dat de generator kapot is. Ze hebben een accu in huis waar ik eventueel dingen kan opladen. Dat laatste vind ik niet nodig. Ik heb waarschijnlijk nog genoeg overnachtingen in hotels met stroom de komende dagen.
De jonge vrouw spreekt prima Engels. Ik vraag na hoe het avondeten is geregeld. De prijs is 45.000 Ariary. Dat is een flinke prijs. Mooi, dat is een meevaller. Ik hoop dat ik dan ook een grote toeristen maaltijd krijg vanavond.
Uiteindelijk krijg ik rijst met een omelet en een salade met een banaan als toetje. Het smaakt heerlijk en voor €10 is het ook niet duur. Echter in vergelijking met gisteren is het niet erg best. Gisteren had ik in de LTC-lodge voor hetzelfde bedrag een 3-gangenmenu met veel meer klasse.

Maandag 7 augustus 2023 Einde Route National 7 44 km 112 hm
Na een lange fietsdag van 137 kilometer ben ik gisteren aan het einde van de Route National nummer 7 gekomen. Ik ben in een andere wereld aangekomen. Een wereld met veel palmbomen, weg uit de bergen en aan de vlakke westkust.

Vandaag heb ik een korte etappe. Ik doe het lekker rustig aan. In Tulear ben ik in een palmentuin waarin een aantal bungalows staan. Het is een mooie plek, al midden in de stad, die als een oase van rust aan een doodlopend straatje ligt. Voor nog geen €20 vind ik het een koopje.
Na het ontbijt fiets ik de stad. De eerste honderden meters op de hoofdweg is het een complete verkeerschaos door de grote aantallen fiets-rickshaws. Voorbij het busstation is het weer rustig. Bij een bank in een rustige zijstraat pin ik 2 keer 500.000 Ariary. Met 2 stapels biljetten in mijn fietstas, fiets ik over de goede N9 de stad uit.

Al snel fiets ik langs een lagune. Aan de zeezijde van de lagune liggen zandduinen. Heel ver weg zie ik een driemaster varen op zee. De overige bootjes die ik zie op zee zijn vissers. Die varen op houten bootjes, ter grootte van een uitgeholde boomstam, maar wel een model als een catamaran. Het tweede drijvende deel is een plank voor de stabiliteit en ze hebben een eenvoudig zeil. In de lagune en ook later langs de kust staat af en toe een rij mangrove-bomen.    
Wat ik vergeet te vermelden is dat ik na 1000 kilometer op de terugweg ben. Tot nu toe fietste ik naar het zuiden en het zuidwesten. Nu fiets ik eerst een paar dagen naar het noorden en daarna gaat de route naar het noordoosten. Links van me is de zee. Rechts staat struikgewas met veel doornstruiken en af en toe fraaie kleine baobabs.
Als de weg iets verder van zee is, liggen er links zoutpannen tussen de palmbomen. Mannen zijn druk bezig met de hand het zout er uit te scheppen. Even later ben ik in een dorpje vlak aan zee en zie ik een paar vissersboten op het strand aanmeren. De vissers halen het net uit de boot en dragen daarna de boot het strand op.

Op het einde van de ochtend kom ik bij La Mira de Madiorano. Dit hotel heb ik uitgezocht omdat de N9 een paar kilometer verder landinwaarts gaat en het is dan nog 125 kilometer naar het eerst volgende hotel. En ook dat eerst volgende hotel is een beetje een vraagteken. Ik heb er niets over kunnen vinden op internet behalve dat het op google maps en mijn gps kaart staat. Maar ja, dat had ik een paar dagen geleden ook en toen bleek dat hotel helemaal niet te bestaan.
La Mira de Madiorano is vol geboekt. Of misschien hebben ze een kamer met een waterprobleem. Of misschien toch ook niet. Uiteindelijk vraag ik of ze nu wel of niet een kamer beschikbaar hebben. Het antwoord is dat ze geen kamer hebben. Ik loop terug naar mijn fiets en ga buiten op mijn telefoon kijken naar welk hotel in de buurt ik het beste kan gaan. Net als ik weg wil fietsen, komt de receptioniste naar buiten. Ze hebben toch een bungalow voor me. De prijs is 360.000 Ariary. Dat is wel iets meer dan de prijs van 110.000 tot 194.000 Ariary die in mijn reisgids staat. Maar aan de prijs verandert plotseling niets meer.


Op een fraaie heuvel staat het hotel, met restaurant, bungalows en zwembad hoog boven het strand. Ik heb een super uitzicht over zee vanaf mijn bungalow. Ik neem snel een douche en ga dan met fantastisch zeezicht zitten lunchen in het restaurant. Ik zie allemaal lekkere dingen staan op de menukaart. Vanochtend werd ik miljonair na het pinnen, morgen heb ik de helft al weer uitgegeven.