Mexico Oost

Maandag  26 februari 2018  Mundo Maya   109 km  428 hm
   
Ik ben al een week in Mexico. Vanaf de grens met Belize ben ik ruim 600 kilometer naar het westen gefietst. Hiermee heb ik -geheel in het zuiden van het schiereiland Yucatan- een stuk van mijn geplande rondrit door Yucatan afgesneden en ben ik via een korte route van de Caribische Zee tot bijna naar de Golf van Mexico gefietst.

De gehele route ging door tropisch laagland over prima wegen met veel rugwind. In het begin was er veel bos en dat vond ik nogal saai. Ik hou er van om van me af te kunnen kijken. De laaste dagen is er meer afwisseling met wat vlakke delen met grasland of moeras en met heuvels met grasland en bos. Eergisteren ben ik naar het zuiden gefietst tot aan de rand van de bergen waar Palengue ligt.


De gehele route was door het land waar ooit grote Maya steden waren. Ik vind het ongelooflijk dat in dit gebied steden als Calakmul waren, waar in de negende eeuw 50.000 mensen woonden. Daarna zijn al deze steden geheel verlaten en heeft het regenwoud 1000 jaar lang de steden over genomen. De bewoners kende deze steden niet eens meer. Ik vraag me dan ook af hoe het mogelijk is om midden in het regenwoud zo een grote beschaving op te bouwen en ook weer te laten verdwijnen. Het is alsof er een grote vloedgolf is geweest waardoor alle bewoners rond het jaar 900 verdwenen zijn. Nu denkt men dat er misschien een 20 jaar lange droogte is geweest, waardoor de steden verlaten zijn. Door de strijd tussen de verschillende steden is men misschien verzwakt geweest en misschien heeft men de grond in die gebieden uitgeput. Ik denk dan dat dat allemaal mogelijk is, maar waarom zijn er dan geen achterblijvers en waarom is de gehele beschaving over een gebied van ongeveer 1000 bij 500 kilometer helemaal verdwenen?

Midden op mijn route door Yucatan ligt Calakmul. Dit was de grote rivaal van Tikal. Tikal in Guatemala heb ik een week eerder bezocht, samen met Gerald. Calakmul ligt 60 kilometer ten zuiden van mijn gefietste route. Om bij de ruïnes te komen ben ik mee gereden met een Canadees stel. Ik heb ze ontmoet onderweg. Ze kwamen me te hulp toen er een hevige bermbrand was. Ze zagen me staan toen ik niet door de vuurzee durfde te fietsen. Ze zijn toen omgekeerd en hebben me met de auto voorbij het vuur gebracht. Later op de dag trof ik ze bij de "cabana's" waar ik overnacht heb.

De ruïnes van Calakmul liggen -net als Tikal- geheel in het regenwoud. We waren de eerste bezoekers en hebben de eerste uren dat we er rond liepen geen andere toeristen gezien. Wel jammer dat we niet zo veel wilde dieren hebben gezien als in Tikal. Ook het regenwoud vond ik in Tikal mooier. Het regenwoud lijkt hier iets meer op een droog tropisch bos. Wat wel heel gaaf was dat we met prachtig weer boven op een piramide -uitkijkend over het regenwoud- ons ontbijt hebben opgegeten terwijl er helemaal niemand te zien was. 

In de middag kwam ik Gerald weer tegen. Hij fietst steeds 1 dag later achter me aan. Op het einde van de middag zijn we naar een grot gefietst. Gelukkig was de bermbrand weer over. Vlak voor zonsondergang kwamen er 3,5 miljoen vleermuizen uit de grot.

Gisteren heb ik de ruïnes bekeken van Palengue. Dit is ook weer een indrukwekkende ruïne van een eens machtige Maya-stad. Naast de schitterende piramides staat hier ook nog een paleis. En daarnaast nog een acropolis, verblijfsgebouwen en zo voort. Ik sta op een heerlijke kampeerplaats achter een restaurant met ook nog een aantal cabana's. Alle kampeerplekken hebben hier een dak van palmbladeren. Dat is handig want dan hoef ik mijn buitentent niet te gebruiken en is het niet zo warm in de tent. Gerald is hier gisteren tegen de avond ook aangekomen.

Al vroeg in de ochtend word ik wakker van het gebrul van de brulapen. Ik heb een paar dagen geleden iets verkeerds gegeten en voel me niet erg fit. Gistermiddag heb ik heerlijk in mijn tent -op deze geweldige kampeerplek- liggen slapen tot Gerald me wakker maakte. Slaap heb ik dus wel genoeg gehad en om 7.30 uur heb ik mijn tent ingepakt. Ik zeg Gerald nog even gedag. Hij is al op en wil om 8.00 uur bij de ruïnes zijn.

Voor ik vertrek moet ik eerst mijn banden oppompen. Beide banden zijn lek. Normaal pomp ik soms maanden lang mijn banden niet op. Ik denk dat ik weer kleine stukjes ijzerdraad in mijn banden heb. Ik heb weer veel over de vluchtstrook gefietst. Daar liggen de overblijfselen van allemaal autobanden. Ik zie veel stukken rubber met bundels ijzerdraad eraan liggen. De hele kleine stukjes die in mijn banden terecht komen zie ik nooit. Ik heb de banden nog niet geplakt omdat gisteren -na het bezoek aan de ruïnes- wilde slapen en ik ben bang dat de gaatjes zo klein zijn dat ik ze niet vinden kan.

Na 15 kilometer fietsen moet ik mijn achterband weer op pompen. Een uur later weer een keer en rond de middag besluit ik maar de band in een bushokje -met goede schaduwplek- te repareren. In de buitenband heb ik het ijzerdraad snel gevonden, maar de lek in de binnenband kan ik niet vinden. Ik leg mijn reserve band er op. Deze band heb ik al een keer geplakt in Guatemala. Ik baal dat ik met geplakte banden verder moet fietsen. Ik weet dat ijzerdraadjes lastig tegen te houden zijn, maar ik heb nog steeds grote twijfels over de kwaliteit van mijn Schwalbe Mondial banden. Tien jaar lang heb ik rond gefietst met mijn oude fiets en op een paar uitzonderingen na heb ik alleen lekke banden gehad omdat de banden geheel versleten waren. Ik dacht dat lekke banden iets was van de vorige eeuw. Nu hadden mijn eerste set van deze banden maar een levensduur van 45% van de gemiddelde levensduur van mijn oude banden. Bij Bike4Travel waren ze echter zeer positief over deze banden en ik hecht veel waarde aan hun advies. Dus heb ik opnieuw besloten deze banden te monteren. Ik hoop niet een stomme keuze te hebben gemaakt.

Na een makkeijke ochtend, wordt het in de middag warm op het asfalt. Ik ben nog niet helemaal fit, maar het lijkt beter te gaan. Ik neem het laatste stuk wat vaker een drinkpauze. Winkeltjes en mini-restaurants zijn er genoeg langs de weg. Ook wordt er bij veel dorpen waar drempels zijn van alles verkocht langs de weg.

Op het einde van de middag kom ik bij het stadje Macupana. De stad ligt 4 kilometer van de weg af. Eerst kom ik langs een autohotel. Het overnachten in een autohotel probeer ik nog steeds uit te stellen tot dat het echt moet. Op mijn gps staat op de afslag naar Macupana nog een hotel aangegeven. Dat blijkt ook een autohotel te zijn. Er is verderop wel een winkeltje maar geen restaurant in de buurt. Ik besluit maar naar de stad te fietsen.

In het centrum is een klein stukje met een gezellig drukke winkelstraat en het centrale plein aan het einde van de straat. Daar zie ik een hotel. Het is op de eerste verdieping. Ik parkeer mijn fiets voor de trap en hang mijn stuurtas aan mijn schouder voor ik de trap op loop om te informeren naar een kamer. Ze hebben een kamer en mijn fiets mag mee naar binnen. Ik loop nog 2 keer de trap op. Eén keer met mijn bagage en één keer met mijn fiets.

Na een heerlijke warme douche loop ik een blokje om door de kleine stad. Op zoek naar de pizzaria kom ik door een straat met kappers. Ik besluit eerst naar de kapper te gaan. Als ik daarna merk dat de pizzaria nog erg ver lopen is, wandel ik terug naar de drukke winkelstraat. Naast het hotel verkopen ze heerlijke gebraden kip en een winkel verderop koop ik nog een liter verse jus. Helemaal fit ben ik nog steeds niet, dus een deel van het eten blijft over. Misschien eet ik dat morgen nog op en anders gaat het de prullebak in.

Woensdag  28 februari 2018  Golf van Mexico   120 km  154 hm   
 
Ik dacht de wereld van de Maya's achter me te hebben gelaten na Palenque, maar gisteren kwam ik toch nog langs een Maya ruïne bij Comalcalco. Ik ben nu -15 kilometer verder- in Paraiso. Paraiso ligt vlak bij de kust van de Golf van Mexico. Voor vandaag heb ik een kleine kustweg gepland. Ik weet niet zeker of dit wel een goede weg is. Op Google Mapps heb ik gezien dat alle bruggen in de weg aanwezig zijn. Maar de weg lijkt erg klein en loopt soms strak langs de kust en over erg smalle stukken land tussen de kust en lagunes.

Al snel na mijn vertrek kom ik vlak langs een haven waar een boortoren staat. Meteen daarna fietst in evenwijdig aan de kust tussen de palmbomen. Ik fiets één van de afslagen naar de kust in. Over een brede zandweg fiets ik naar de Golf van Mexico. Het stinkt hier. Als ik om me heen kijk zie ik dat er vlak bij een boortoren tussen de palmbomen staat. Op hinderd meter voor het strand loop ik vast in het mulle zand. Ik laat mijn fiets daar achter en loop naar het strand om een foto te maken.

Terug op de weg wordt het uitzicht steeds mooier. Van olieindustrie is niets mer te zien. De kust zie ik ook niet, maar in het binnenland fiets ik langs lagunes. Op mijn gps zie ik dat de weg naar de kust toe loopt en dat ik daarna dichter langs de kust zal fietsen. Wat is dit nu. Bij de kust stopt de weg opeens. Ik maak er een foto, want het is een mooi plaatje van een weg die tussen de palmbomen door loopt tot op het strand.


De weg langs de kust is verdwenen. Het lijkt alsof de weg is weggeslagen door een storm. Tussen de palmbomen door loopt een zandpad. Ik fiets dit pad op en zie dat er 50 meter verder op een touw is gespannen over de weg. Als ik stop voor het touw,komt er een jongen achter een huisje vandaan om het touw te laten zakken. Dit is een beetje raar, ik informeer naar de route. Dan komt zijn moeder naar me toe. Ik versta niet zo veel van al dat Spaans, maar ik denk dat ze me zojuist heeft verteld dat dit een uitstekende weg is en dat ik deze weg helemaal langs de kust kan blijven volgen.

Het eerste stuk door het mulle zand hebben ze kapot geslagen kokosnoten op de weg gelegd. Het is natuurlijk een waardeloos wegdek maar toch veel beter dan alleen mul zand. Ik ga eerst op de rand van de weg wat eten en drinken. Het is een prachtig tropenplaatje met al die palmbomen tot op het strand.
De "weg" ligt prachtig langs de rand van het strand. Nu zie ik ook dat het fundament onder het asfalt is weggeslagen door een storm en er ligt een hele strook met grote asfaltbrokken. Verderop ligt er soms weer asfalt. Soms is de weg verdwenen in wat zandduinen en moet ik mijn fiets duwen door het mulle zand. Maar al met al kom ik met de wind in de rug toch verder. En het schitterende landschap maakt me blij dat ik deze weg gekozen heb.

Rond de middag liggen er grote lagunes in het binnenland en fiets ik over een smalle landengte langs de zee. Op enkele "eilanden" langs de kust zijn een paar kleine dorpjes. Bij een klein winkeltje koop ik wat koekjes en wat te drinken. Terwijl ik voor de winkel zit te drinken komt er een wagen met bevoorrading voor de winkel. De auto komt uit de richting waar ik naar toe moet. Dus -denk ik- ben ik over het slechtste deel gefiets en komen nu de auto's vanaf de andere kant. De chauffeur bekijkt mijn fiets en we maken een praatje. Voor hij verder gaat krijg ik nog een pak koekjes van hem.

Vlak na deze korte pauze is er opeens een restaurant langs de weg. Ik stop er en wandel even naar het strand. Het strand is niet erg fraai hier. Ze hebben coctel de camerones op het menu. Ze hebben dat warm of koud of pittig. Meer hebben ze niet. Ik ga voor de koude garnalen coctel. Ik krijg een glas met water geheel gevuld met heerlijke garnalen.

Eenmaal weer op weg -tussen de zee en de lagunes- wordt ik steeds ingehaald door overvliegende pelikanen en fregatvogels. Plotseling ligt er een grote brug voor me. Wat moet zo'n miniweg nu met zo een grote brug, denk ik. Vanaf de brug probeer ik de overvliegende vogels te fotograveren.

Na de brug ligt er een betere weg. Ik kom in een iets groter dorp. Mexicanen leggen soms bij ieder huis in een dorp een drempel. Ik tel hier 31 drempels voor ik het dorp uit ben. Die drempels zijn meestal erg lastig en moet ik afremmen tot ongeveer 6 kilometer per uur.

De laatste uren gaat het steeds sneller. Het wegdek wordt beter en beter. Ik krijg steeds meer wind in de rug. De weg is helemaal vlak en loopt voornamelijk door moerasgebied. Af en toe is er ook grasland met palmen er op. Ik zie veel watervogels.

Vlak voor La Vente loopt de weg even bergop. Ik kom hier op een iets hoger gelegen stukje land. Hier zijn de overblijfselen gevonden van de Olmec beschaving. De Olmec periode is nog van voor onze jaartelling en is daarna op de meeste plekken verdwenen toen daar de Azteken of de Maya's kwamen. Om 17.00 uur fiets ik langs het Olmec-museum. Het museum is al lang gesloten, maar voor de ingang staat een indrukwekkend groot stenen hoofd. Ik maak er een foto van en ga op zoek naar een hotel.

Vandaag mag ik de fiets niet mee naar binnen nemen bij het hotel. Op een soort voorterrein moet hij blijven staan. Vannacht zal de poort dicht gaan en staat mijn fiets weer veilig. Voor de zekerheid zet ik de fiets toch maar met mijn kabelslot vast aan een hekwerk. Op mijn hotelkamer pakt ik -zoals gebruikelijk- mijn wereldstekker en sluit de batterijoplader aan.

Het is al donker als ik de straat op loop om wat te gaan eten. Bij een klein restaurant bestel ik 2 taco's. Ik kan de taco's niet rustig op eten. Plotseling zijn er overal muggen en word ik veel gestoken. Het lijkt vandaag wel of het pijn doet dat ik door de muggen word gestoken. Ik ben mijn muggenmelk vergeten en eet snel de taco's op en vlucht naar mijn hotelkamer. Met de muggenmelk op ga ik daarna naar de supermarkt aan de overzijde en koop daar yoghurt en fruit.

Zondag  4 maart 2018  Zandduinen   114 km  450 hm  
  
Ik heb bijna mijn spullen ingepakt als de hoteleigenaar op mijn slaapkamer deur klopt. Volgens hem moet ik me haasten want alle andere fietsers zijn al bijna klaar voor vertrek. Gisteren ben ik in de fraaie oude stad Tlacotalpan -volgens mijn reisgids Unesco World Heritage- aangekomen en kon ik moeilijk nog een hotelkamer vinden die niet bezet was door een grote groep wielrenners. De hoteleigenaar denkt dat ik bij die groep hoor.

Het grootste deel van de stad bestaat uit laagbouw van gekleurde huizenrijen. Voor veel huizen is een galerij. Bij een klein restaurant ga ik buiten onder de galerij zitten en bestel een ontbijt. Normaal gesproken zou ik door gefietst zijn naar de 2 schitterende centrale pleinen van deze stad, maar ik denk dat alles daar vol zal zijn met de grote groep fietsers.

Als ik om 8.00 uur de stad uit fiets kom ik meteen in de grote groep fietsers terecht. Ik fiets met ze mee. Ze rijden natuurlijk net iets te snel, maar ik moet de eerste 15 kilometer tegen de wind in naar de kust fietsen. Nu kan ik mooi uit de wind met ze mee fietsen. Met 25 kilometer per uur fietsen gaat in de grote groep erg makkelijk. Een man herkent mijn NL-sticker. Zijn zoon woont in Amsterdam. Hij vertelt dat hij ook graag met de fiets op reis zou willen gaan, maar hij heeft nog nooit de moed gevonden om het ook daadwerkelijk te doen.

De groep wielrenners bestaat uit 300 personen. Ze hebben alemaal het zelfde  gele shirt aan. Ze zijn gisteren van Veracruz naar Tlacotalpan gefietst en fietsen vandaag weer terug.

Het landschap hier lijkt op Nederland. Langs de Golf van Mexico is een gebied met duinen en daarachter is een vlak grasland. Daar waar men in Nederland al het land achter de duinen droog heeft gelegd, liggen hier lagunes. Over de lagune net voor de duinen gaat een grote brug die aan de andere kant op de kustweg aan sluit. Ik kan met de langzaamste fietsers mee omhoog fietsen, maar op de kustweg laat ik de groep gaan.

De kustweg ligt op "hoogte" in de duinen, waardoor ik steeds een groots uitzicht heb over de duinen en het vlakke land achter de duinen. De zee komt maar af en toe even in zicht. Ik stop bij een tankstation om wat te drinken te halen. De grote groep fietsers maakt hier een herstart na een pauze. Ik wacht tot ze vertrokken zijn en fiets daarna achter ze aan. Ik kom nu in een groep met 20 volgauto's, 2 ziekenwagens en 2 bussen terecht. Iedereen zwaait naar me en van een mevrouw krijg ik een broodje tonijnsalade.

Lange tijd blijft de groep voor me in het zicht. Pas als ik stop om foto's te maken verdwijnen ze uit het zicht. Ik krijg steeds vaker de zee te zien, maar ik kan niet naar het strand omdat het terrein hier is afgezet met prikkeldraad. Op het grasland van de duinen grazen runderen. Na een tijdje is er een afslag naar een klein restaurant op het strand. Ik fiets naar het restaurant. Ze hebben bier en cola. Blijkbaar hebben ze geen geld om meer dranken op voorraad te hebben. Ik drink een cola en eet mijn broodje tonijnsalade op terwijl ik geniet van uit uitzicht over zee.

Op een paar plaatsen langs de weg zijn de duinen niet hoog genoeg. Hier heeft men keermuren van rotsblokken gebouwd. Overal op de keermuren zitten leguanen, die weg vluchten zodra ik er aan kom. Een paar kilometer na mijn pauze is er een zanweg naar een paar strandtenten. Voor het eerst zie ik een paar badgasten op het strand. Op een rotsblok bij het strand zit een hagedis. Deze vlucht niet meteen weg en ik kan er een foto van maken.

Terug op de kustweg tref ik een Mexicaanse vakantiefietser. Hij is net vertrokken en op weg naar Playa del Carmen in Yucatan. Na deze ontmoeting loopt de kust -maar niet de weg met nummer 180- verder naar het noorden. Ik neem hier een afslag naar een kleine weg door de duinen. Bij Anton Lizardo kom ik weer bij de kust. Dit is een badplaats. Op het strand liggen allemaal boten en er zijn enkele restaurants. Een paar mannen met een boot komen een praatje met me maken. Normaal vraagt men waar ga je naar toe en waar kom je vandaan. Nu krijg ik de vraag of ik een wereldreis aan het maken ben.

In het dorp bestel ik een garnalencocktail. Ik krijg de keuze uit een "coctel" voor 50 of voor 120 Peso. Ik bestel die van 120 Peso en neem ook een "jarre" met sinaasappelsap voor 65 Peso. Een jarre is meestal een liter sap met ijs.

Op weg naar de grote bad- en havenstad Veracruz maakt de rust van het platteland plaats voor de drukte van de stad. Vanaf Boca del Rio fiets ik door de stad langs allemaal stranden en promenades. Plotseling is het ook echt druk op het strand. Bij het centrum van Veracruz komen ook de havens van de stad in het zicht. Ik stop veel om foto's te maken, na bewolking in de ochtenduren is het prachtig weer geworden.

Voor ik op zoek ga naar een hotel maak ik eerst nog een ommetje over de Paseo de Malecon en naar de Zocalo. De Zocalo is het centrale plein van de stad. Het is een fraai plein en rond het einde van de middag is het er altijd gezellig druk.

In de avond ga ik terug naar de Paseo Malecon. In mijn reisgids staat een restaurant waar ze op zondagavond een buffet hebben. De prijs blijkt nog lager dan in mijn reisgids staat en op de rekening is de prijs nog lager. Nu betaal ik voor het buffet -samen met een cola- net zo weinig als voor mijn coctel en jarre van in de middag.

Op de terugweg naar mijn hotel wandel ik nog over de Zocalo. Een dansgroep heeft uit uitvoering midden op het plein. Normaal zou ik hier op het plein wat gaan drinken, maar ik zit nog zo vol van het heerlijke eten van het buffet dat er niets meer bij kan. Op mijn hotelkamer kijk ik een keer tv, omdat er eindelijk eens een engelstalige film is.

Vrijdag  9 maart 2018  De grootste piramide   107 km  1245 hm  
  
In de hotels  in  Mexico kun je zelden een ontbijt krijgen. Vandaag ben ik in Hotel Provincia Express en hier krijg ik wel  een ontbijt. Het ontbijt bestaat uit een paar taco's in een bruine saus met wat kaas er over. Het ziet er niet lekker uit, maar het smaakt prima. De rede om dit hotel te noemen is niet het ontbijt, maar het prachtige interieur in het oude historische pand. Tussen de pilaren met toogconstructie er boven staan allemaal prachtige puien en de wanden zijn versierd met tegelwerk. Het lijkt een beetje op de stijl uit het midden oosten. Er hangt ook een schilderij met een afbeelding uit Istanboel.

Nu is niet alleen het hotel erg fraai, ook de stad -Puebla- heeft een schitterend historisch centrum. Op veel buitengevels is ook tegelwerk aangebracht. Voor ik mijn route op pak fiets ik vanaf het hotel eerst naar de Zocalo. Dit prachtige centrale plein staat vol met fraaie bomen, een kathedraal en verder mooie panden er om heen. Als ik zie dat het licht in de ochtend minder fraai  op het plein is dan dat in gisterenmiddag, fiets ik meteen verder mijn route op.

Puebla heeft 1,5 miljoen inwoners en is dus een grote stad. Voor ik de stad uit ben kom ik in de volgende stad. Dat is Cholula. Deze stad heeft nu 120.000 inwoners. Toen de Spanjaarden hier voor het eerst kwamen had de stad al 100.000 inwoners. In 1519 was dat een heel  grote stad en het was toen één van de grootste steden in Mexico. Ruim 20 jaar later was er door een plaag -van ziektes  die de Spanjaarden mee brachten- weinig meer over van dat aantal.

In de stad staat de grootste piramide. Dat is de Piramide Tepanapa. In 1519 was deze piramide niet meer in gebruik en al bedekt met zand. Later bleek dat er toch nog af en toe mensen gingen bidden. Van de Spanjaarden moet iedereen wel bidden voor de goede god. Dus hebben de Spanjaarden boven op de piramide een kerk gebouwd. Als ik de stad in fiets is deze kerk -Santuario de Nuestra Senora de los Remedios- goed zichtbaar.

Ik zet mijn fiets -tegenover de kaartverkoop- langs de weg en koop een kaartje voor de Zona Arqueologica. Vanaf de kaartverkoop wandel ik een tunnel  in. Het is druk met een groep met scholieren voor me. Een mevrouw laat me voor gaan, maar de tunnel is al snel zo smal dat ik niemand meer kan in halen. De groepsleider geeft overal  commentaar in het Spaans. Het enige dat ik er van begrijp is dat er hier 10 kilometer aan tunnels  onder de piramide ligt. Ook begrijp ik dat het niet één piramide is, maar dat men er 7 stuks boven op elkaar gebouwd heeft. De tunnel is precies hoog genoeg voor me. Ik moet er wel de fietshelm afzetten anders stoot ik alsnog steeds mijn hoofd. De boogconstructie lijkt een beetje op wat een gids in Palenque de Maya-boog noemde. Bovenin is een klein stukje vlak en daarna lopen beide wanden met een hoek van ongeveer 70 graden naar beneden. Overigens is dit geen Maya ruïne, maar waren hier andere volken en als laatste de Azteken.

Na de lange tunnel  loop ik verder naar de Zona Arqueologica. Er zijn een aantal restanten te zien, maar het deel wat bloot gelegd is is zo klein en zo complex door de over elkaar heen gebouwde piramides dat ik me geen goede voorstelling kan maken hoe het hier er vroeger heeft uit gezien. Er staat nog een altaar met menselijke resten er bij. De Azteken -en ook andere Indianenvolken- brachten veel  offers. Vaak werd er bloed geofferd. Soms werden er zelfs kinderen geofferd.

Terug bij mijn fiets fiets ik eerst naar de Zocalo. Op een terrasje ga ik lekker in de zon zitten en bestel een paar quesadillas met champions. In de tropen zit ik normaal zo veel mogelijk in de schaduw, maar ik ben hier op 2170 meter hoogte. Het is vandaag een stuk warmer als gisteren, maar in de ochtend nog ver onder de 20 graden.

Uren lang fiets ik heel langzaam omhoog. Ik heb de wind in de rug. Daar ben ik blij om, want het fietst niet alleen makkelijk maar het voelt daardoor ook minder koud aan. De omgeving is niet erg fraai. Ik fiets door allemaal dorpen waar tussen allemaal lelijke gebouwen een hoop stof en afval ligt. Verder is het gras en de planten in de berm erg dor. Het enge hoogtepunt is dat ik tussen de middag op een leuk dorps pleintje wat brood kan eten en verse jus. Die verse jus is heel al weken lang overal te koop langs de weg en ik drink er meestal ook een paar liter per dag van.

Midden op de middag neemt het stijgingspercentage iets toe. Ik ben al op een hoogte van 2500 meter. Al snel  fiets ik een nationaal park in. Verder naar het zuiden ligt in dit park de Volcan Popocatepetl. Die berg is 5465 meter hoog. Helaas kon ik er vanochtend niets -behalve een wolkenband- van zien. Ten westen van me ligt nog een tweede bergreus. Dit is de 5286 meter hoge Volcan Iztacchuatl. Van deze berg zie ik alleen de onderzijde. De bovenzijde hangt steeds in de wolken en af en toe waait er een wolk mijn kant op en regent het een beetje.

De bergweg in het nationale park is een leuke slingerweg door een bosgebied. Op 2700 meter hoogte voel ik dat er vliegjes aan mijn kuiten zitten te knabbelen. Ik spuit mijn benen in met muggenspray. Ik vraag me af of ik dat spul  ooit wel eens gebruikt heb op zo'n groet hoogte.

Op 2800 meter hoogte lijkt het even alsof ik op het hoogste punt ben. Ik maak een foto van mijn gps waarop de hoogte staat. Op 2900 meter en op 2969 meter hoogte doe ik dat nog een keer. Bij die laatste steek ik met een brug de snelweg over en kom ik na lange tijd weer in een dorpje. In het dorp koop ik een zakje pinda's en een cola. In de tropische warmte drink ik zo'n klein flesje cola in één teug leeg. Nu heb ik moeite om het op te drinken.

Lang stop ik niet, want ik wil nog voor het donker is af dalen en in het dal -dat de Mexicaanse hoogvlakte is- een hotel zoeken. Ook na het dorp blijft de weg om hoog gaan. Op 3038 meter hoogte maak ik weer een foto van mijn gps. Hoewel ik bang ben dat ik niet meer voor het donker kan afdalen, vind ik het toch leuk dat ik tot boven de 3000 meter moet klimmen. Ik heb al veel tweeduizenders en vierduizenders op gefietst, maar nog maar heel weinig bergpassen met een hoogte tussen de 3000 en 4000 meter. Het is jammer dat het een naamloze bergpas is.

Om 17.40 uur kom ik op de pashoogte en geeft mijn gps een hoogte aan van 3181 meter. Het asfalt is hier perfekt en dat komt nu goed uit. Ik "vlieg" naar beneden. Ook als ik al meer dan 40 kilometer per uur fiets blijf ik bijtrappen. Heerlijk is de afdaling. Enkele wolken boven de bergen in de verte kleuren al rood.

Plotseling is er weer even een stukje stuiterasfalt. Ik stop even om mijn achterband goed op te pompen en wat te drinken. Gelukkig is het asfalt verder prima en "vlieg" ik verder de berg af. Om 18.30 uur kom ik beneden -op ongeveer 2150 meter hoogte- in het stadsverkeer terecht. Het asfalt is weer slecht met allemaal vervelende drempels. Er rijden veel busjes die me vaak afsnijden om passagiers op te pakken die aan de kant van de weg staan. Als ze de weg weer op rijden houden ze ook weinig rekening met me. Het is weer even een heerlijke verkeerschaos, alsof ik weer in Azië ben. 

Het begint snel donker te worden. Het eerste autohotel fiets ik voor bij. Bij het tweede hotel begint het te regenen. Dit blijkt ook een autohotel te zijn. Het regent en het is donker. Dus besluit ik dan toch maar in een autohotel te overnachten. Bij de receptie is een geblindeerd raam en een kleine lade waar ik mijn geld in moet stoppen. De dame van de receptie kan ik door de microfoon niet verstaan. Ik krijg geen sleutel, dus ik weet nu niet naar welke kamer ik kan gaan. Gelukkig komt een Engels sprekende man me even helpen.

Het hotel is een zeer goed hotel voor maar 350 Peso. Achter mijn garagebox zit mijn kamer. Ik bestel ook wat te eten. Net als ik onder de douche sta wordt er gebeld. Ik versta er weer helemaal niets van en zeg dat ik over 5 minuten naar de receptie kom. Ik kleed me snel aan en loop naar de receptie. Daar blijkt dat het eten wat ik besteld heb er niet is. Ik bestel wat anders en ga in het restaurant zitten. Ik vind het wel raar dat ik alleen de garagedeur met een knop kan laten zakken maar dat ik geen deur op slot kan doen. Hier zegt men dat ze een erg goede camerabewaking hebben. Daar moet ik dan maar op vertrouwen.

De enige tv-zenders die in het Engels zijn blijken sexfilms te zijn. Daar ben ik snel op uitgekeken en zet daarom een radiozender op. Zouden ze in het Spaans geen sexfilms maken, vraag ik me dan af. Of worden dit soort films alleen in de -slechte- westerse wereld gemaakt?

Voor morgen heb ik een track van 60 kilometer gemaakt naar het centrum van Mexico City. Dan zit na 20 dagen het eerste deel door Mexico er op. Ik heb 2 nachten gekampeerd en 18 nachten in een hotel geslapen. Het kamperen heeft me € 3,63 per nacht gekost en voor de hotels heb ik gemiddeld € 19,73 betaald. Naast de $ 30 voor mijn 180 dagen permit heb ik per dag € 37,60 uitgegeven. Daarvan was 5% voor de trip naar Calakmul en de diverse toegangskaartjes en 53% voor de overnachtingen. Als ik deze bedragen vergelijk met de andere landen op deze trip dan is Mexico goedkoper ondanks dat het al een redelijk rijk land is.

De hoogtepunten van dit eerste deel van Mexico waren:

• Maya ruïnes van Calakmul, Palenque en Comalcalco
• palmenkust Golf van Mexico tussen Paraiso en La Vente
• Tlacotalpan
• duinen, kust, stad, haven en stranden bij Veracruz
• hotel Mansur aan de Zocalo van het prachtige Cordoba
• Puebla en Piramide Tepanapa in Cholula
• Mexico stad