Mexico Baja California

Zaterdag 31 maart 2018 Baja California 131 km 773 hm 
   
Na een dag afdalen ben ik vanuit de bergen in Mazatlan -aan de Stille Oceaan- aangekomen. Na 2 rustdagen ben ik daarna met de nachtboot naar La Paz gevaren. Dit is het beginpunt van een 1500 kilometer lange woestijnrit over het lange schiereiland van Baja California.

De Carretera Transpeninsular slingert over het schiereiland heen en weer. Vanaf La Paz aan de Zee van Cortez ben ik de afgelopen 2 dagen naar Ciudad Constitution gefietst. Deze stad ligt in de Llano de Magdalena. Dit is een vlak landbouwgebied aan de Stille Oceaan. De stad ligt aan een 80 kilometer lang recht stuk van de Carretera Transpeninsular.

Als ik om 7.00 uur de stad uit fiets is het nog fris. Ik heb mijn windstopper aan gedaan. De zon schijnt al lekker, maar ik fiets op een grote mistbank af. Het vlakke landschap lijkt soms wel op Nederland. Dat is dan alleen waar het dorre land helemaal groen is door een groen akker en waar de bergen op de achtergrond niet zichtbaar zijn door de mistbank. Ik fiets heel even de mistbank in, maar daarna verdwijnt de mist.

Ik heb gisteren al een groot deel van het 80 kilometer lange rechte stuk weg gefietst. Na 26 kilometer ben ik in Ciudad Insurgentes. Hier moet ik in kopen doen omdat de weg van hieraf de woestijn in draait. Bij een stalletje langs de weg zegt een vrouw dat ze voor 40 Peso mijn 1,5 liter fles zal vullen met vers sinaasappelsap. Dat vind ik een goede deal en de vrouw begint met het persen van de sinaasappels. Daarna koop ik nog een fles cola en wat chips voor onderweg bij een winkel achter het laatste tankstation.

Ik zie verder geen stalletje met nog iets lekkers te eten en ik besluit eerst een stuk de woestijn in te fietsen om daar pas weer wat te eten. Ik fiets door tot een afslag die ik op mijn gps zie. Dat is vaak een plaats waar nog eetstalletjes zijn. Vandaag is er echter niets, behalve akkers en cactuswoestijnen. In de slechte schaduw van de beste boom die ik vinden kan ga ik even zitten. Ik eet wat brood en drink de heerlijke verse jus.

Na de pauze is het snel gedaan met de akkers en daarna ben ik echt in de woestijn. De woestijn hier zou ik als half-woestijn omschrijven. Het is niet kaal, maar er staan veel cactussen en dor struikgewas en kleine boompjes. Vlak na deze pauze fiets ik over een brug die over een wadi gaat. Net daar achter is een dorp met een klein winkeltje. Ik heb net pauze gehouden en fiets verder zonder te stoppen.

De ochtendkou is geheel verdwenen. Nu zegt iedereen dat mijn hele route over het schiereiland tegen de noorden wind in gaat. Gelukkig blijkt dit tot nu toe niet helemaal juist te zijn. De eerste dag stond er een NO-wind en fietste ik voornamelijk naar het westen met de wind in de rug. Gisteren had ik in de ochtend bijna geen wind en in de middag was er een zeewind uit het westen die ik schuin tegen had. Vanochtend had ik een klein beetje tegenwind, maar die westen zeewind van gisteren begint weer terug te komen. Ik fiets nu terug naar de Zee van Cortez, naar het noordoosten. Dus ik begin weer een stukje de wind in de rug te krijgen.

Dertig kilometer na Ciudad Insurgentes is er een klein kapelletje. Normaal is dit niet zo bijzonder om er voor te stoppen, maar vandaag is dit één van de weinige schaduwplekjes langs de weg. Omdat de zon inmiddels flink staat te branden besluit ik om hier even te stoppen en wat te drinken.

De rechte weg loopt na deze pauze langzaam omhoog. Door de rugwind merk ik er niet zo veel van. Ik begin het warm te krijgen. Op een hoogte van 370 meter hoogte staat er een dak gebouwd van een soort partytent. Ik fiets er meteen naar toe. Het is weer een schaduwplek die ik niet wil overslaan. Hier staat een ambulance en later komt er ook een politieauto. Een paar mensen zijn een maaltijd aan het voorbereiden. Ik heb geen idee wat ze hier verder doen, maar ik geniet er van om even in de schaduw te kunnen zitten.

Plotseling sta ik voor een afdaling. Het landschap wordt opeens anders. Ik daal af de bergen in van de Sierra de la Giganta. De weg slingert vanaf hier door een dal met woeste bergen. Eenmaal beneden in het dal gaat de weg steeds afwisselend bergop en bergaf. Al snel is er nog een verrassing. Er is een klein café midden in de woestijn. Ik bestel er een cola en een burrito. De cola is heerlijk koud. Die komt uit een bak met ijs. Ik zie een klein zonnepaneel maar geen electriciteitskabels. De eigenaar spreekt geen Engels en dus vraag ik half in het Spaans en half in het Nederlands of hij een stroomaansluiting heeft. Ze hebben hier geen electriciteit vertelt de man, alleen een beetje stroom van het kleine zonnepaneel. Nu vraag ik me af waar hij het ijs vandaan heeft om de cola te koelen. Zou hij elke dag naar de stad rijden om ijs te halen?

Tegenover dit café is er nog een café. Dat is gesloten. Het is Pasen en dat is een groot feest hier. Gisteren waren er ook al veel winkeltjes langs de weg gesloten. Ook zag ik de plaatvervanger van Jesus uit de kerk komen. Hij droeg een groot kruis terwijl de kerkgemeenschap achter hem aan liep. De staander van het kruis was niet erg lang, dus als ze de man ook nog aan het kruis zouden nagelen dan kon hij in ieder geval nog met de voeten op de grond blijven staan.


 Het is een rare dag vandaag. Eerst daal ik af de bergen in en nu fiets ik naar zee maar klimt de weg steeds hoger de bergen in. Heel erg hoog kom ik niet, maar nu ik de Zee van Cortez nader komt de zeewind -die er naar ik aan neem meestal in de middag is- vanaf de andere zijde. Door die wind lijkt het alsof ik meer klim dan ik in werkelijkheid doe. Als ik vlak aan zee ben kom ik op het hoogste punt van de dag. Dat is 420 meter hoogte. Het berglandschap wordt hier spectaculair. Het is jammer dat er wat sluierbewolking hangt, waardoor het geen mooi weer is om foto's te maken. De afdaling is schitterend. Er zijn fraaie bergen en de zee komt in het zicht. In een baai aan zee ligt een resort met een golfbaan. Vanuit de bergen heb ik een fraai uitzicht over de groene grasvelden in een verder dorre omgeving en de zee op de achtergrond.

In de afdaling ontmoet ik een Japanner die met de fiets op weg is van Alaska naar Vuurland. Hij geeft me de tip om naar Loreto te fietsen. Daar kent hij een stel die graag fietsers op vangen voor een nacht. Dat is nog 26 kilometer en dat vind ik te ver om in 1,5 uur te fietsen. De Japanner heeft gehoord dat er het komende stuk helemaal niets meer is langs de weg. Ik vertel hem dat er tot Ciudad Insurgentes toch nog 3 kleine restaurants of winkeltjes zijn. Bij het café waar ik vanmiddag heb gegeten is ook veel ruimte om de tent op te zetten, vertel ik hem. Nu is het zijn beurt om me te vertellen dat dat te ver weg is om vandaag nog naar toe te fietsen. Hij moet de bergen nog over klimmen daarvoor en zal dus niet erg ver meer komen.

Na de afdaling neem ik de afslag naar Puerto Escondido. In het plaatsje is het RV-park gesloten. Ik vind het heel raar om het drukste weekend van het jaar je camping te sluiten. Via een klein poortje kan ik met de fiets het terrein op, maar ik wil dit niet doen zonder eerst iemand te vragen of dit wel mag. Ik zie echter niemand. Een paar honderd meter verderop is er een mooi hotel. Hier vertelt men me dat het RV-park inderdaad gesloten is maar dat ik in de haven ook mag kamperen. Bij de prachtige haven zegt een bewaker dat dat niet is toegestaan. Ik fiets verder naar enkele winkels en een restaurant om het nog eens na te vragen. Iemand vertelt me dat je er wel mag kamperen en dat ik me bij het kantoor op de eerste verdieping moet melden. Daar blijkt dat ik er niet mag kamperen. Alleen campers mogen er staan.

Jammer. Het is een prachtig nieuw havencomplex. Bij de winkel op de begane grond bestel ik een broodje tonijn. De vrouw in de winkel doet nogal moeilijk omdat ze er geen tijd voor heeft als er andere klanten zijn. Ik besluit maar om naar het restaurant te gaan op de eerste verdieping. Ik vraag daar hoe lang het duurt om een pizza te bakken. Daar moet ik 25 minuten op wachten. Zo veel tijd heb ik niet meer, want ik wil voor het donker wordt nog naar een kampeerplaats fietsen. Voor de andere gerechten moet ik echter ook 25 minuten wachten. Ik loop weer terug naar de winkel op de begane grond. Daar is het nu rustig en heeft men plotseling tijd om voor me een heerlijk broodje te maken. Dat broodje heb ik snel op en voor ik vertrek bestel ik er nog één om mee te nemen.

Op het havenkantoor heeft men me verteld dat ik terug naar het hotel moet fietsen en dan linksaf. Daar is een strand waar ik kan kamperen. Als ik terug fiets zie ik dat ik alleen op de hoofdweg linksaf kan. Ik hou een jong stel aan in een kever om te informeren naar een kampeerplaats. Ze spreken helaas geen Engels, maar ik begrijp dat de kampeerplaats die men me aangegeven heeft 30 kilometer terug is. Dat lijkt me niet handig. Maar, zo vertelt de jonge bestuurder me, als ik rechtsaf sla dan is er naar 7 kilometer een strand.

 Ik sla rechtsaf en na 4 kilometer zie ik een paar auto's uit een zandweg komen. Ik vraag of dit de weg naar het strand is. Dat blijkt het inderdaad te zijn. Voor ik bij het strand ben, ben ik al 8 auto's tegen gekomen. Bij het strand blijkt dat ik niet de enige kampeerder ben. Er staan hier nog ongeveer 1000 mensen. Het is een geweldige kampeerplaats. Ik heb de keuze of langs het drukke strand of iets verder van het strand onder de palmbomen. Ik besluit mijn tent onder de palmbomen te plaatsen omdat ik dan mijn fiets met mijn kabelslot kan vast maken aan een palmboom. Met een fles water douche ik me naast de tent. Dat vind ik praktisch om niet mijn spullen alleen achter te laten, maar ik had ook naar het strand kunnen gaan. Daar zag ik een hele rij mensen staan voor een soort douchehokjes. Ik vind het een heerlijke plek met een echte vakantiesfeer en iemand heeft de hele avond Mexicaanse muziek op staan. Ik had nooit gedacht dat de Mexicanen echte kampeerders waren. Ik hoorde bij een gesloten restaurant wel al een oppasser zeggen dat de eigenaren naar het strand waren. Nou, hier hebben ze hun gratis verblijfsplaats gevonden.

Zaterdag 7 april 2018 Desierto Vizcaino 133 km 910 hm

Mijn kampeerplaats van de afgelopen 2 nachten was niet erg prettig. Ik ben in Guerrero Negro aan de westzijde van Baja California. Dit dorp ligt midden in de Desierto Vizcaino. Dit is een vlak woestijngebied met erg veel wind. Die wind is dan ook de rede dat dit een vervelende kampeerplaats is. Ook al staat er een hoge muur om het terrein, er waait steeds zand mijn tent in. Alles zit onder het zand. Wat wel erg prettig is dat deze kampeerplaats achter een goed restaurant is.

De afgelopen week ben ik eerst 2 dagen naar het noorden gefiets langs de schitterende oostkust tussen Loreto en Santa Rosalia. Daar had ik heerlijk de wind in de rug. Daarna -de Transpeninsular volgend- ben ik van de oostkust naar de westkust gefietst. De eerste dag was fraai door de bergen en op het einde kwam ik in de leuke oase San Ignasio. Naast de oude missiekerk was vooral het kamperen aan een meer tussen de palmbomen en met gezellige buren erg leuk. De 2 dagen daarna waren een beetje saai. Lange rechte wegen door de vlakke Desierto Vizcaino. Naar mate ik dichter bij Guerrero Negro kwam werd de tegenwind steeds sterker. Ik was blij dat de dagafstanden daar lekker klein waren.

In Guerrero Negro verdient men zijn brood door te werken bij de grote zoutfabriek, in de visserij of in het toerisme. Het toeristenseizoen duurt hier 3 maanden en is bijna afgelopen. Toeristen komen hier om grijze walvissen te zien. Van eind maart tot half april vertrekken deze walvissen richting het noorden. Gisteren heb ik een tocht gemaakt met een groepje toeristen in een kleine boot in de baai die hier voor de kust ligt. Eerst zagen we zeehonden en dolfijnen en daarna de walvissen. Het mooie aan de walvissen hier is dat deze nieuwsgierig rond de boot komen zwemmen. Op het laatst kwamen ze zelfs naast de boot, zodat we ze aan konden raken. Ik was helaas zeeziek en heb rustig toe gekeken hoe de andere toeristen over de rand van de boot hingen om de dieren aan te raken. Ik heb eerder in Noorwegen, IJsland, Australië en de Filipijnen trips naar walvissen gemaakt, maar ik heb op geen enkele andere trip zo veel walvissen gezien en van zo dicht bij. Het was echt schitterend.

Ik heb gisteren naar de weersverwachting gekeken voor de komende dagen. Dat zag er niet goed uit. Elke dag noordwesten tegenwind en vooral in de middag een heel harde wind. Voor ik vertrek bestel ik eerst een ontbijt in het restaurant. Daarna fiets ik het dorp uit.

Zodra ik de Transpeninsular op fiets slaat me de tegenwind in het gezicht. Enkele uren lang fiets ik door een saaie woestijnvlakte tegen de wind in. Het is bewolkt en ik heb de jas aan want het is fris. Na 35 kilometer is er een dorpje. Terwijl ik wat boodschappen haal bij de dorpswinkel breekt de zon door. Voor de winkel ga ik even lekker in de zon zitten.

Met het verdwijnen van de wolken lijkt vandaag ook de wind wat af te nemen en ook draait de wind van noordwest naar west. Nu ik de wind in de zij heb gaat het fietsen makkelijker. Ik zie nu bergen aan de horizon en in het heerlijke zonnetje lijkt het weer een mooie dag te worden.

Een uur later fiets ik een burritorestaurant voor bij zonder te stoppen. Weer een uur later is er een militaire controlepost. In de rest van Mexico werd ik nooit gecontroleerd, maar hier op Baja moet altijd even een tas open gemaakt worden. Men kijkt dan even en dan mag de tas weer dicht. Achter de controlepost is een klein winkeltje. Ik koop er een flesje jus en cola. Zo worden mijn tassen vandaag alsmaar voller.

Na de controlepost kom ik steeds meer in de heuvels en bergen. Het is ook iets groener en er zijn af en toe vogels. De weg gaat een stukje vlak langs zee. Hier voel ik de koude zeewind in mijn linker zij.

Dan komt de verrassing van de dag. Zodra ik de kust verlaat -ik fiets verder naar het noorden, maar de kustlijn loopt hier naar het noordwesten- krijg ik steeds meer de wind in de rug. Ik merk nauweljks dat de weg langzaam omhoog gaat de bergen in.

In de ochtend stonden er alleen kleine struikjes in de woestijn die niet hoger waren dan 30 centimeter. Toen het later wat groener werd verschenen de eerste boojum trees. Dit is een rare boom die bestaat uit een spits toe lopende boomstam zonder een echte kruin. Over de hele hoogte van de stam zijn er kleine takjes met wat bladeren. Soms is de boom ingezakt en staat de stam in een half ronde boog, maar meestal staat de stam recht overeind. Na de lunch zijn er ook weer de huizen hoge cactussen. Tezamen met de boojum tree vormen deze cactus-wouden een bizar landschap.

Bij de afslag van wegnummer 12 heb ik gepland om te kamperen bij een trailerpark. Dat park is echter gesloten. Op de afslag staan 3 fietsers naar me te zwaaien. Het zijn 2 Mexicanen en 1 Amerikaanse die op haar eerste fietsvakantie is. De Amerikaanse heeft 2 emmers aan haar achterbagagerekje gemonteerd. Dwars over de emmers ligt een rugzak. Het ziet er wat onhandig uit. Ik vind het wel moedig van haar om op haar eerste fietsvakantie zo'n enorme woestijnrit te fietsen. De afstanden hier in de woestijn op de hoofdweg zijn meestal niet meer dan 50 kilometer tussen 2 winkeltjes, maar de totale afstand is wel meer dan 1500 kilometer en ook voor overnachtingsplekken moeten flinke afstanden afgelegd worden.

De 3 fietsers gaan 15 kilometer verderop in het dorp dat ik net doorgefietst ben kamperen. Ik mag achter het winkeltje hier kamperen, op het terrein van een soort groot garagebedrijf. Morgen is het zondag en ik kan dan pas om 9.00 uur de poort uit, zo wordt me verteld. Naast mijn tent douche ik me met een fles water. Als ik mijn kleren uit doe zie ik dat mijn broek en shirt achterop helemaal vol zit met zoutkringen. Hopelijk krijg ik snel de gelegenheid om mijn dagelijkse was te doen.

Ik wil een berichtje sturen naar mijn zus. Ze is vandaag jarig. Ik heb echter geen bereik met mijn telefoon. Ik zal het morgen nog maals proberen.

Zo komt er weer een einde aan een heerlijke fietsdag. In de tent type ik dit verhaal tot dat de accu leeg is van mijn laptop. Daarna schrijf ik het verhaar op in mijn dagboekje, zodat ik het later kan over typen. Ik heb inmiddels 4150 kilometer gefietst in Mexico. Over een week wil ik in de VS zijn.

Zo komt er weer een einde aan een heerlijke fietsdag. In de tent type ik dit verhaal tot dat de accu leeg is van mijn laptop.

Van 17 nachten op Baja California heb ik 1 nacht in een stoel op de boot geslapen, 3 nachten wild gekampeerd, 7 nachten op een camping gestaan en 6 nachten in een hotel geslapen. De prijs voor de campings was gemiddeld € 5,91 en voor de hotels € 27,95. Baja California is wat duurder dan de rest van Mexico, maar omdat ik veel meer gekampeerd heb heb ik toch minder uitgegeven. Per dag heb ik € 34,65 uitgegeven. Dit is exclusief de € 77,-- die ik voor de boottocht van Mazatlan naar La Paz heb betaald. Ik heb 35,5% uitgegeven aan de overnachtingen en 7% aan het museum van Loreto -55 Peso- en de walvistrip -850 Peso-.

De hoogtepunten van dit laatste deel van Mexico waren:

• kampeerplaatsen aan het strand en langs het water in de oase van San Ignacio
• walvistrip
• woestijn- en berglandschappen langs de gehele route
  
  

In totaal heb ik 4711 kilometer gefietst in Mexico. Dat is bijna net zo veel als dwars door China. Het waren 3 verschillende gebieden. Eerst de tropische laaglanden met ruïnes van de Maya's, de palmenkust en de duinenkust van de Golf van Mexico. Daarna door de op 2000 meter hoogte gelegen Alti Plano met de ruïnes uit het voormalige gebied van de Azteken en de vele prachtige oude steden. Het laatste deel was door de woestijnen van Baja California. Ik heb 34223 meter geklommen. Dat is maar 726 meter per 100 kilometer.Dit vind ik opvallend weinig, vooral gezien de vele kilometers boven de 2000 meter hoogte en het lange traject door Baja California waar ik toch steeds het gevoel had in de bergen te zijn.